Vijf uur, heel flauw klonk het geluid van het Cronenberger Männerchor door de dikke deuren, het concert was begonnen. Toen was het onze beurt, precies tegelijk van twee kanten het podium opkomen gaf een zekere boodschap van orde en discipline af. Ook voor ons was het concert een feit. Het Bergisches Heimatlied weerklonk en ondanks het feit dat het al op het programma stond wat eigenlijk niet de bedoeling was vanwege het verrassingseffect, was de reactie van het publiek gelijk goed, een luid applaus was ons deel. De rest van ons Duitse blokje met Die Nacht, het Chor der Geister en Der Wandrer ging goed en het vertrouwen groeide. De akoestiek van de zaal werkte geweldig, bij sommige strofen hoorde je letterlijk je eigen echo terug komen. Na dit blokje heb ik even naar onze “groupies” gekeken en die glunderden evenals onze beschermheer. We ruilden hierna weer met Cronenberg van plaats op het podium en konden genieten van hun laatste optreden voor de pauze. Hierna mochten wij het blok voor de pauze afsluiten met vier Russische liederen. Tebe Pojem gevolgd door Wolga, wat een geluid in het tweede couplet en het gefluister in het laatste, geweldig. Tijdens Kolj Slawjen brak er iets in mij, dikke tranen liepen over mijn wangen zo ontroerd was ik in tijden niet meer geweest. In deze zaal kan er niets verkeerd gaan, of toch? De Russische Maria Hymne, er gebeurde iets wat eigenlijk niet mag, een paar mannen vergaten de herhaling te zingen en er ontstond een hapering wat tot gevolg had dat Han Louis moest ingrijpen door mee te zingen om iedereen weer op het juiste spoor te brengen. Jammer dat het juist nu moest gebeuren maar gelukkig pakte iedereen het goed op en bracht het ons weer met beide benen op de grond. Tijdens het gezamenlijk gezongen, en door Han Louis gedirigeerde Landerkennung speelde Femke de sterren van de hemel, geweldig dat zij erbij was. Natuurlijk werd er in de pauze nog even over gediscussieerd, maar we hadden nog een blok te gaan en dat was op zich al moeilijk genoeg dus concentreerden we ons maar snel daar op. Na de pauze openden onze gastheren het tweede deel van het concert dat wij ook weer niet konden volgen, omdat we niet op het podium wilden gaan om het verrassingseffect van onze showvestjes niet te hoeven prijsgeven. Toen het dan ook onze beurt was klonk er een goedkeurend applaus (en gejoel) vanuit die deftige concertzaal. Het foutje werd ons niet kwalijk genomen door het publiek, zouden ze het niet gemerkt hebben? Vol vertrouwen klonk het lied dat we voor onze concertreis in 2008 naar Wales hadden ingestudeerd, Mayfanwy. Gelukkig dat ging weer goed, toen kwam Try to remember, ook goed. Toen People,ook daar is een herhaling in en ook die begon met een hapering. Han Louis bleef naar zijn ogen wijzen, maar ja als je alleen maar in je boek kijkt…… You raise me up bracht de glinsterende lichtjes weer terug in de ogen van de dirigent en onze toegift, You'll never walk alone bracht de handen weer langdurig op elkaar. Met het massale Pelgrimskoor uit de "Tannhäuser" van Richard Wagner werd dit concert afgesloten waarna een langdurige staande ovatie (uniek voor Duitsland) ons aller deel was. Dirigent Rolf Heinz Fliersbach was ook danig in zijn nopjes en liet de koren nogmaals dit gezamenlijke werk zingen. Met Han Louis aan de vleugel zag je de pelgrims in gedachten sjokken door een onmetelijk landschap waarna ze bij het aanschouwen van het klooster in een jubelend Haleluja uitbarsten, en zo voelde het ook, het was volbracht!
Met aan boord een gezelschap dat helemaal euforisch was reed onze chauffeur Jan ons naar de feestzaal in Cronenberg waar we samen met onze gastheren en hun partners een groot feest te wachten stond. Het voordeel van een vroeg concert is dat je dan ook een lange avond kunt feesten, en een groot feest was het. Aan lange tafels zaten Cronenbergers en Gouwenaars (of Gouwenaren, hoe moet je dat tegenwoordig zeggen) gebroederlijk naast elkaar te eten en te drinken en zongen elkaars liederen uit volle borst mee. Het zingen met begeleiding op de gitaar door Harold viel bij beide groepen goed in de smaak en er werd uitbundig met hem meegezongen. Uitgeput en moe maar voldaan reed de bus ons aan het einde van de avond weer terug naar het hotel. Velen rolden uitgeput hun bed in maar een grote groep zocht het terras weer op om nog even na te gloeien. We konden maar geen genoeg krijgen van het succes van de avond.
View the embedded image gallery online at:
https://liedertafel.nl/media_1/archief/concertreis-wuppertal-2011#sigProIdf11522033e
https://liedertafel.nl/media_1/archief/concertreis-wuppertal-2011#sigProIdf11522033e
Zondag 5 juni 2011, de koffers werden weer ingeladen, werd er afscheid genomen van de achterblijvers (degenen die met eigen vervoer verder gingen) en kon de laatste rondrit beginnen waarna we huiswaarts zouden gaan. Bij de lunch bij de Müngstener Brücke stonden Han Louis, José en Femke samen met Bernd Tigges (die man was echt overal, geweldig) ons op te wachten. Net voor het eten bedankte Han Louis iedereen voor de inzet en de prestatie die geleverd was. De kleine foutjes werden ons vergeven en met de aankondiging dat we donderdag weer hard aan het werk moesten voor een nieuwe uitdaging konden we aanvallen. Na nog een welgemeend Danke schön und auf wiedersehen van Bernd gingen Han Louis en José weer huiswaarts net als wij. De terugreis verliep rustig, iedereen was moe maar tevreden. Het was in alle opzichten een grandioos weekend. En toen waren we opeens weer thuis, wat is dat snel gegaan.
